Το franchise του «Alien», στην προσπάθειά του να παραμείνει επίκαιρο και να προσελκύσει ένα ολοένα και πιο απαιτητικό κοινό, έχει περάσει από πολλές αλλαγές, χάνοντας κάθε φορά λίγο από την ταυτότητά του. Συχνά, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, ένα franchise πρέπει είτε να προχωρήσει τυφλά χωρίς να λάβει υπόψη του τις συνέπειες, είτε να κάνει ένα βήμα πίσω για να δει ξεκάθαρα μπροστά.

Αυτό προσπαθεί να κάνει και το νέο κεφάλαιο της πολυαγαπημένης σειράς τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, με τίτλο «Alien: Romulus». Η ταινία αυτή απομακρύνεται από τα φιλοσοφικά ερωτήματα του «Προμηθέα» και την έντονη δράση των «Alien vs. Predator», επιλέγοντας να επιστρέψει στις ρίζες του franchise. Στόχος της είναι να αναζωογονήσει τη σειρά και να προσφέρει μια από τις καλύτερες ταινίες της σειράς από την εποχή του «Aliens».

Η πλοκή της ταινίας παραμένει σχετικά κρυφή, επικεντρώνεται όμως σε μια ομάδα νεαρών εποικιστών που ανακαλύπτουν ένα εγκαταλελειμμένο διαστημικό σταθμό και έρχονται αντιμέτωποι με την πιο τρομακτική μορφή ζωής στο σύμπαν. Ο σκηνοθέτης Φέντε Αλβαρεζ και ο συνεργάτης του Ρόντο Σαγιάγκεζ δημιουργούν μια ταινία που τοποθετείται χρονικά ανάμεσα στο «Alien» του Ρίντλεϊ Σκοτ και το «Aliens» του Τζέιμς Κάμερον. Αν και αποτίουν φόρο τιμής σε αυτές τις κλασικές ταινίες, δημιουργούν μια δική τους εκδοχή του τρόμου που αφήνει το δικό της αποτύπωμα.

Η ταινία επικεντρώνεται στον τρόμο, με την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ενός στοιχειωμένου διαστημικού σταθμού να είναι κυρίαρχη. Ο Αλβαρεζ χτίζει μεθοδικά την ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας τον σωστό συνδυασμό σασπένς και gore για να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα που σε τρομάζει όταν το περιμένεις λιγότερο. Παράλληλα, αποτίει φόρο τιμής στα εμβληματικά στοιχεία του Χ. Ρ. Γκίγκερ, παρουσιάζοντας το Xenomorph με τον απαιτούμενο σεβασμό.

Η ταινία συνδυάζει οργανικά τη δράση με τον τρόμο, χωρίς να βαραίνει την πλοκή. Αν και κάποιες σκηνές ακολουθούν μια κλασική φόρμουλα δράσης, υπάρχουν αρκετές στιγμές που προκαλούν πραγματική αγωνία και ένταση. Οι χαρακτήρες, αν και βασίζονται σε αρχετυπικά μοτίβα, παραμένουν ενδιαφέροντες λόγω των ανατροπών στην πλοκή.

Η αφοσίωση του Αλβαρεζ στην κλασική μορφή του franchise το καθιστά μια επιστροφή στην αυθεντική φρίκη και ένταση, κάνοντας το να ξεχωρίζει στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Το άρθρο αυτό έχει 93 Views