Στην εναρκτήρια σκηνή του 28 Years Later, ένα αγόρι κρατά σταυρό και αναρωτιέται γιατί ο Θεός το εγκατέλειψε. Λίγο αργότερα, σε ένα παράλληλο χρονικό άλμα, βλέπουμε ένα παιδί να αντικαθιστά το εικόνισμα στο κομοδίνο του με έναν Πάουερ Ρέιντζερ. Μέσα από αυτή την αντιπαραβολή, οι δημιουργοί της ταινίας, Ντάνι Μπόιλ και Άλεξ Γκάρλαντ, σχολιάζουν τη μετατόπιση της πίστης από το θείο στο φανταστικό, από έναν παντοδύναμο αλλά άυλο Θεό στους υπερήρωες – μυθοπλαστικά πρότυπα πιο προσιτά και απτά για τη σύγχρονη γενιά.

Η ταινία δεν αποτελεί απλώς συνέχεια του 28 Days Later, αλλά λειτουργεί περισσότερο ως πνευματικός απόγονος του Trainspotting, καθώς προσπαθεί να αποτυπώσει το zeitgeist – το πνεύμα της εποχής. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ένα αγόρι που ζει απομονωμένο με τον πατέρα του σε ένα νησί της Σκωτίας. Η καθημερινότητά του είναι αυστηρά οργανωμένη, με περιορισμένη επαφή με τον έξω κόσμο λόγω της επιδημίας που έχει αποκόψει τη Βρετανία. Όταν μια εκπαιδευτική έξοδος με τον πατέρα του πάρει απρόβλεπτη τροπή, το παιδί θα αναγκαστεί να ωριμάσει απότομα.

Μέσα από το μετα-αποκαλυπτικό πλαίσιο, η ταινία θέτει ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο κόσμο: την απομόνωση μετά το Brexit, την καχυποψία απέναντι στην επιστήμη μετά την πανδημία, τη διάδοση θεωριών συνωμοσίας, τη βία, την τοξική αρρενωπότητα. Όμως, αντί να επιμείνουν στη δυστοπία, οι δημιουργοί επιλέγουν μια πιο φωτεινή προσέγγιση. Επιχειρούν να κατανοήσουν όλα τα στρατόπεδα, χωρίς να δικαιολογούν τις πράξεις τους, και αφήνουν χώρο για τρυφερότητα, ακόμη και χιούμορ, αγγίζοντας στιγμές camp.

Έτσι, το 28 Years Later αποτελεί την πιο ενδιαφέρουσα και ώριμη δημιουργία του Ντάνι Μπόιλ εδώ και χρόνια – μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στον τρόμο και τον στοχασμό, το θρίλερ και την κοινωνική αλληγορία.

Πηγή: lifo.gr

Το άρθρο αυτό έχει 279 Views