Η Βουγονία (ή Bugonia) είναι ο παράξενος τίτλος της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, εμπνευσμένος από ένα αρχαίο ρωμαϊκό ποίημα του Βιργιλίου που περιγράφει έναν μυθικό τρόπο «αναγέννησης» των μελισσών από το σώμα ενός νεκρού ταύρου. Η ιδέα αυτή – ότι η ζωή μπορεί να προκύψει μέσα από τη φθορά – αποτελεί και τη βασική φιλοσοφία της ταινίας: το χάος, η παρακμή και ο θάνατος γεννούν ξανά τη ζωή.

Η ταινία είναι διασκευή του νοτιοκορεάτικου Save the Green Planet! (2003). Πρωταγωνιστής είναι ο Τέντι (Τζέσι Πλέμονς), ένας μελισσοκόμος και συνωμοσιολόγος που, μαζί με τον αφελή ξάδερφό του Ντον, απαγάγει τη Μισέλ (Έμα Στόουν), την αυστηρή διευθύντρια μιας μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας, γιατί πιστεύει ότι είναι… ερπετοειδές από την Ανδρομέδα! Παρά το αλλόκοτο σενάριο, η ιστορία εξελίσσεται σε ψυχολογικό παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα σε δύο αντίθετους κόσμους: τον φτωχό, απελπισμένο επαναστάτη και τη ψυχρή, αλαζονική γυναίκα-σύμβολο του συστήματος.

Καθώς η ταινία προχωρά, ο θεατής δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν ο Τέντι είναι απλώς παρανοϊκός ή αν πράγματι έχει ανακαλύψει μια αλήθεια που όλοι αγνοούν. Οι διάλογοι, γεμάτοι παραλογισμό και ένταση, αναδεικνύουν το θέμα της πίστης: ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να πιστεύει σε κάτι, έστω κι αν αυτή η πίστη είναι λανθασμένη.

Η Βουγονία είναι ταυτόχρονα περιπέτεια, μαύρη κωμωδία και κοινωνικό σχόλιο. Μιλά για την ατομική ευθύνη μέσα σε μια χαοτική, τυχαία κοινωνία, σε αντιπαραβολή με την οργανωμένη, αλτρουιστική ζωή των μελισσών. Ο Λάνθιμος ήθελε να γυρίσει σκηνές στην Ακρόπολη (κάτι που απορρίφθηκε για «θεσμικούς» λόγους) όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν έχασε τίποτα από τη δύναμή του.

Η καταληκτική σκηνή, με το τραγούδι Where Have All the Flowers Gone της Μαρλέν Ντίτριχ, λειτουργεί ως ειρωνικό και ταυτόχρονα ποιητικό φινάλε για τον αυτοκαταστροφικό άνθρωπο. Ο σκηνοθέτης αποτίει φόρο τιμής στον Στάνλεϊ Κιούμπρικ (Dr. Strangelove, A Clockwork Orange), συνδυάζοντας το χιούμορ, τον τρόμο και τη φιλοσοφία με το δικό του μοναδικό ύφος.

Τελικά, η Βουγονία αποκαλύπτει έναν πιο ρομαντικό Λάνθιμο: κάτω από τον παραλογισμό και τη σάτιρα, υπάρχει μια βαθιά ευαισθησία και τρυφερότητα για τους χαρακτήρες του. Η Έμα Στόουν, σε ακόμη έναν μεταμορφωτικό ρόλο, λειτουργεί ως μούσα και δημιουργική σύντροφος του σκηνοθέτη, σε μια συνεργασία που πλέον θεωρείται ιστορική.

Πηγή: lifo.gr

Το άρθρο αυτό έχει 34 Views