Η «Συναισθηματική Αξία» του Γιοακίμ Τρίερ είναι μια από εκείνες τις ταινίες που δεν αφηγούνται απλώς μια ιστορία, αλλά σε καλούν να τη νιώσεις. Μετά το The Worst Person in the World, ο Νορβηγός δημιουργός επιστρέφει με ένα έργο πιο ώριμο και στοχαστικό, που εξετάζει πώς η μνήμη, η τέχνη και οι οικογενειακοί δεσμοί μπλέκονται αξεδιάλυτα.

Δύο αδελφές, η Νόρα και η Άγκνες, προσπαθούν να συμφιλιωθούν με τον χαμό της μητέρας τους, όταν ξαφνικά επανεμφανίζεται ο πατέρας τους, ένας γνωστός σκηνοθέτης που τις είχε εγκαταλείψει χρόνια πριν. Θέλοντας να ξαναπλησιάσει τις κόρες του, γράφει ένα σενάριο βασισμένο στη ζωή τους και ζητά από τη Νόρα να υποδυθεί… τον εαυτό της. Εκείνη όμως αρνείται, βλέποντας στην πρόταση αυτή μια απόπειρα να ξαναγράψει εκείνος τη μνήμη της.

Όταν μια Αμερικανίδα ηθοποιός, η Ρέιτσελ Κεμπ, παίρνει τελικά τον ρόλο, η πραγματικότητα και η μυθοπλασία αρχίζουν να συγχέονται. Οι χαρακτήρες παγιδεύονται ανάμεσα σε αυτό που έζησαν και σε αυτό που κινηματογραφείται, ώσπου ο θεατής δεν ξέρει πια ποια εκδοχή είναι η «αληθινή».

Ο Τρίερ δημιουργεί μια σιωπηλή, γεμάτη ένταση ταινία για το πώς η τέχνη μπορεί να θεραπεύσει αλλά και να πληγώσει. Με κάμερα που παρατηρεί χωρίς υπερβολές και με υποδόρια συγκίνηση, το φιλμ μετατρέπεται σε στοχασμό για την ανθρώπινη ανάγκη να βρούμε νόημα μέσα από τις ιστορίες μας.

Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές, η Ρενάτε Ράινσβε δίνει στη Νόρα μια ωμή εσωτερικότητα, ενώ ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ αποδίδει έναν πατέρα βασανισμένο από ενοχές και ματαιοδοξία. Ο Τρίερ, αντλώντας από τη θεατρικότητα του Ίψεν και τη συναισθηματική ακρίβεια του Μπέργκμαν, παραδίδει μια βαθιά ανθρώπινη δημιουργία.

Τελικά, η «Συναισθηματική Αξία» μιλά για εκείνη την κοινή μας ανάγκη, να θυμόμαστε, να αγαπάμε, να αφήνουμε ένα ίχνος. Γιατί πίσω από κάθε αφήγηση, όσο καλλιτεχνική κι αν μοιάζει, κρύβεται πάντα η ίδια εύθραυστη ανθρώπινη καρδιά.

Το άρθρο αυτό έχει 112 Views